Körlük, beyazdır.!

Körlük, beyazdır

Bu zaman aralığında, var olan kaos ve kavga ortamının en büyük sebebinin, ezberlerimize/kanaatlerimize olan sımsıkı ve sarsılmaz inançlarımızın neden olduğunu düşünmekteyim. Söze düşmeyen ve ele gelmeyen inançlar ile yol alıyoruz şimdiki zamanda. Aslında tarih boyunca kavga ve kavganın getirdiği kaos ortamı hep vardı ve var olacak da… Ancak hiçbir zaman, böylesi şirazeden çıkmış bir dünya ile muhatap olmadı âdemoğlu. İtirazsız ve kendiliğinden gelen, vasatın ötelendiği/görmezden gelindiği hatta katledildiği bir dünyada yaşıyoruz ve kanıksadıklarımız, ceplerimizde taşıdığımız kafa kağıtlarımız artık. 

Bu kör olma halini bütün eserlerinde kıyasıya eleştiren adamlardan biri de Jose Saramago’dur. Onun midemize ağır yumruklar atan “Körlük” romanı bu anlamda dikkate değerdir. Zira Körlük romanı, yaşana gelen ama yaşanıldığına tanık bulamayacağınız kavganın ve karmaşanın ipuçlarını ilk elden bizlere verebilen önemli bir eserdir. İlk elden “sistem ve demokrasi” eleştirisi olarak okunabilen roman, aslında insanlığın gelmiş olduğu modern zamana ve gelinen bu hal’in trajedisine vurgu yapar. Körlük’te roman kahramanlarının isimlerini bilmiyoruz mesela ve bu çok da önemli değildir. Saramago, bilinçli olarak roman kahramanlarına sadece birinci kör, ikinci kör, doktorun karısı gibi isimler vermeyi tercih ediyor. Çünkü burada isimler önemli değildir. İçine düşülen hal her şeyin önündedir.  Çünkü mevzu görmek olunca hepimiz sınıfta kalıyoruz. 

Bakmaktan görmeye fırsat bulamamış bizler için o zaman biz de doktorun karısının soruduğu soruyu kendimize soralım : “Sonunda kör olmadığımızı düşünüyorum. Biz zaten kördük. Gören körler mi, gördüğü halde görmeyen körler?”

Ve romanın hemen başındaki bir diyaloğu arada aklıma getirelim: Bakabiliyorsan, gör…